Wiedeń

Zbudowany w 1897 roku z okazji 50 rocznicy panowania cesarza Franciszka Józefa I. W tamtym czasie był to jeden z największych diabelskich młynów na świecie.
Podczas II wojny światowej diabelski młyn został niemal całkowicie zniszczony przez ogień i bomby, a w 1944 roku spłonął.

Rzymskokatolicki kościół, dom dla włoskojęzycznej społeczności Wiednia i jeden z pierwszych kościołów gotyckich we wschodniej Austrii.
Miejsce, na którym stoi kościół, w 1224 roku zostało przekazane wyznawcom Franciszka z Asyżu. Kamień węgielny położył król czeski Ottokar II w 1276 roku.

Główny pałac cesarski dynastii Habsburgów, zbudowany w XIII wieku i później kilkakrotnie rozbudowywany. Pełnił także funkcję cesarskiej rezydencji zimowej, gdyż pałac Schönbrunn był letnią rezydencją.
Pierwotnie planowany w XIII wieku jako siedziba książąt austriackich , pałac rozrastał się na przestrzeni wieków, w miarę jak zyskiwali na znaczeniu. Od 1438 do 1583 i ponownie od 1612 do 1806 był siedzibą królów i cesarzy, a następnie do 1918 roku siedzibą cesarzy Austrii. Od tego czasu pałac nadal pełni funkcję siedziby głowy państwa, a dziś jest używany przez austriackiego prezydenta federalnego.
Jest to także stała siedziba OBWE.

Wiedeńska Kolumna Plagi to kolumna Trójcy Świętej na Graben w centrum Wiednia. Wybudowana po epidemii dżumy w 1679 roku i konsekrowana 29 października 1693 roku. Barokowa kolumna o wysokości 21 metrów jest jednym z najsłynniejszych i najbardziej efektownych dzieł rzeźbiarskich w mieście.

W obliczu kryzysu wywołanego koronowirusem, kolumna stała się centralnym punktem kontaktowym w Wiedniu, umieszczono w niej znicze i teksty modlitewne z prośbą o łagodne zakończenie pandemii.

Zegar zbudowany w latach 1911-1914 na podstawie rysunków wiedeńskiego malarza Franza von Matscha. Zegar umieszczony jest na mostku nad ulicą, łączącym budynki będące dawniej siedzibą Towarzystwa Ubezpieczeniowego Anker i uważany jest za arcydzieło secesji wiedeńskiej.

W ciągu dwunastu godzin po moście przemieszcza się dwanaście figurek lub grup figurek związanych z historią Wiednia.

Nazwana na cześć przedstawionej sceny zaślubin Marii i Józefa przez Arcykapłana. Fontanna jest darem wotywnym cesarza Leopolda I w 1702 r. w trosce o powrót jego syna Józefa z oblężenia palatynackiej twierdzy Landau, ale złożonej dopiero po śmierć cesarza.

Dar wotywny Leopolda I był drewniany i uległ naturalnemu zniszczeniu, dlatego cesarz Karol VI kazał go rozebrać. Wmurowanie kamienia węgielnego pod nowy pomnik odbyło się 14 sierpnia 1729 roku, a poświęcenie przez kardynała hrabiego Kollonitscha 14 kwietnia 1732 r. 

Architektura pomnika pochodzi od nadwornego kamieniarza Eliasa Hügla . Cztery postacie aniołów na występach podstawy i trzy postacie w grupie małżeńskiej są dziełem Antonio Corradiniego. Baldachim z brązu z koroną aureolową, ozdobiony motywami zdobniczymi i roślinnymi, nawiązuje do chuppy, czyli tzw. H. żydowski baldachim weselny, a jego twórcą był ludwisarz Johann Baptist Divall.

Zniszczony przez bomby w roku 1944, Josefsbrunnen został odrestaurowany w latach 1950-1955, a młody rzeźbiarz Wander Bertoni odrestaurował zniszczoną głowę posągu Matki Boskiej.

Romański kościół tradycyjnie uważany za najstarszy w mieście.

Kościół znajduje się w jednej z najstarszych części miasta, na odcinku rzymskiej Vindobony.

Obecnie toczy się dyskusja, czy Ruprechtskirche jest naprawdę najstarszym kościołem w Wiedniu. Odkrycia starych fundamentów pod kościołem św. Piotra i starych grobów pod katedrą św. Szczepana podważają pewność tego twierdzenia.

Według legendy został założony przez Cunalda i Gisalricha, towarzyszy Ruperta w czasie okupacji przez niego siedziby biskupa salzburskiego. 
Pierwsza wzmianka w dokumentacji historycznej znajduje się w dokumencie z 1200 roku, kiedy książę Henryk II Jasomirgott opisuje dar dla kościoła Schottenstift . W dokumencie wspomniano także o kościele Ruprechtskirche.

W średniowieczu w kościele mieściła się siedziba Urzędu Solnego (Salzamt), który rozprowadzał sól wśród odbiorców indywidualnych i dbał o jej jakość. Kościół wychodzi na molo handlarzy solą na kanale Dunaju.

Budynek powstał w latach 1874-1883 jako siedziba obrad Rady Państwa, parlamentu austriackiej części monarchii austro-węgierskiej.

Autorem projektu budynku parlamentu był duński architekt Theophil Hansen. Obiekt powstał w nurcie historyzmu, naśladując sztukę starożytnej Grecji. Budynek wykazuje bezpośrednie podobieństwo do ateńskiego Zappeionu.

Nazywany Nowym Ratuszem dla odróżnienia od Ratusza Starego, został zbudowany w latach 1872-1883 według projektów architekta Friedricha von Schmidta w stylu neogotyckim.
Jest jednym z wielu zabytkowych budynków, które powstały wówczas wzdłuż Ringstrasse. Fasada ratusza jest wybitnym przykładem świeckiej budowli neogotyckiej. 
Wygląd zewnętrzny, zwłaszcza wieża o wysokości 98 m, inspirowana jest tradycją flamandzkich gotyckich ratuszy, takich jak brukselski ratusz na Grand-Place/Grote Mark.

Kościół Maltański, znany również jako Malteserkirche, to gotycki kościół położony przy Kärntner Straße w Wiedniu. Ma historyczne powiązania z Rycerzami Szpitalnymi. Najwcześniejsza wzmianka o kościele w tym miejscu pochodzi z 1217 roku, kiedy to nazywano go domem Pruederów Zakonu św. Jana. Zakład ten pełnił funkcję komandorii zapewniającej opiekę i wsparcie krzyżowcom.

Istniejący budynek kościoła powstał w połowie XV wieku. W epoce baroku kościół przeszedł renowację, aby dostosować go do współczesnych preferencji architektonicznych. Dalsze przebudowy miały miejsce w 1806 r. W XIX w. w 1839 r. dobudowano witraże do Kommendenhausu, a w 1857 r. do różnych części kościoła.

W związku z trudnościami finansowymi Zakonu po I wojnie światowej kościół musiał zostać sprzedany w 1933 r. wraz z Johanneshofem. Następnie na mocy zarządzeń konserwatorskich zmieniono przeznaczenie kościoła, zachowując jednocześnie jego historyczne znaczenie. W 1960 r. został ponownie przejęty i przeszedł etapowy proces renowacji, którego kulminacją była kompleksowa renowacja w 1998 r.

Godną uwagi cechą kościoła jest ołtarz główny, który namalował Johann Georg Schmidt w 1730 r.

Polska społeczność w Wiedniu jest jedną z największych i najbardziej aktywnych grup emigracyjnych w Austrii. Szacuje się, że w całej Austrii mieszka około 100–120 tys. Polaków, a duża część z nich osiedliła się właśnie w stolicy.

Polacy zaczęli osiedlać się w Wiedniu już w XVII wieku, szczególnie po odsieczy wiedeńskiej (1683). W XIX wieku miasto było ważnym ośrodkiem dla polskich emigrantów, zwłaszcza inteligencji i działaczy niepodległościowych.