Zespół pałacowy Hofburg w Wiedniu

Jedno z największych i najważniejszych muzeów na świecie, otwarte w 1891 roku.
Muzeum wyrosło ze zbiorów Habsburgów, zwłaszcza kolekcji portretów i zbroi Ferdynanda Tyrolu, kolekcji cesarza Rudolfa II oraz kolekcji malarstwa arcyksięcia Leopolda Wilhelma.
Budowę muzeum rozpoczął cesarz Franciszek Józef I, który podjął decyzję o zburzeniu murów miejskich w Boże Narodzenie 1857 r. w ramach rozbudowy miasta rozpoczętej w 1858 r. 

Zewnętrzna brama zamkowa, inspirowana łukami triumfalnymi, zbudowano dla upamiętnienia zwycięskiej bitwy pod Lipskiem. Budowę rozpoczął w 1821 roku Luigi Cagnola za panowania cesarza Franciszka I, a ukończył w 1824 roku Pietro Nobile. Otwarcie odbyło się 18 października 1824 roku, w rocznicę bitwy.

Wielokrotnie pojawiające się wieńce laurowe z małym herbem Austrii z 1915 r. pochodzą z kampanii charytatywnej z 1916 roku, za sześć koron można było wygrawerować swoje imię i nazwisko na liściu.

W czasach cesarskich środkowa część bramy była zwykle zamknięta, a przejście zarezerwowane było dla rodziny cesarskiej.

Wykonana w Pradze w 1602 roku jako korona cesarza Rudolfa II, który był świętym cesarzem rzymskim od 1576 roku. W tym celu wezwano złotnika Jana Vermeyena z Antwerpii do Pragi, ówczesnej rezydencji cesarskiej. Jedna z najbardziej artystycznych, najpiękniejszych i najcenniejszych koron na świecie, oszczędziła losu większości innych koron osobistych i nie została zniszczona po śmierci monarchy w 1612 roku. 

Korona Cesarska Świętego Cesarstwa Rzymskiego, krzyż: ok. 1020 r., łuk: 1024 – 1039, złoto, emalia cloisonné, kamienie szlachetne, perły.

Poprzez przedstawienia graficzne cesarze nawiązywali do królów Starego Testamentu. Jednocześnie podkreślali, że zostali wybrani przez samego Boga na władców, bowiem na przedstawieniu obok czołowej płyty w ustach Chrystusa umieszczono słowa: per me reges regnant, królowie rządzą przeze mnie.

Korona prawdopodobnie użyta po raz pierwszy do koronacji Konrada II a ostatni raz w 1792 roku w koronacji Franciszka II.

Regalia przechowywano pierwotnie w Norymberdze, a mniejszą część w Akwizgranie. Jednakże, wraz z postępem Francuzów w wojnach o niepodległość Francji, zostały w 1796 roku przewieziene dla bezpieczeństwa do Wiednia. Od tego czasu pozostają w Schatzkammer.

Pierwotnie noszona przez członków serbskiej dynastii Nemanjić i podarowana przez sułtana osmańskiego Stefanowi Bocskaiowi, księciu Węgier i Siedmiogrodu, na początku XVII wieku. 

Dzbanek i miska używane do chrztów cesarskich, dzieło hiszpańskiego mistrza, 1571, złoto, częściowo emaliowane.

Komplet zawieraja około 10,5 kg złota, pochodzi prawdopodobnie z Hiszpanii i zawiera złoto Nowego Świata.

Najwyższe odznaczenie państwowe Królestwa Hiszpanii oraz rycerski order domowy austriackiego domu panującego Habsburgów.

Zakon Żłotego Runa jest to jeden z najbardziej prestiżowych i najstarszych zakonów rycerskich w Europie, założony w 1429 roku, w Brugii, przez księcia Burgundii i hrabiego Flandrii, Filipa III Burgundzkiego.

Wybierając złote runo jako symbol, książę nawiązał do legendy o Jazonie na statku Argo.

Zwana także Włócznią Przeznaczenia. Legenda głosi, że jest to włócznia, którą Longinus przebił bok Chrystusa podczas ukrzyżowania.

Ten artefakt jest także protoplastą włóczni, którą Otton III podarował naszemu królowi, Bolesławowi Chrobremu.

Wnętrze włóczni jest rozkute i wykożystane jako relikwiarz dla żelaznego gwoździa, którym Jezus był przybity do krzyża. Gwóźdż jest skrócony a prawdopodbnie jego części trafiły do włóczni królów polski i analogicznej włóczni madziarskiej.

Według legendy krzyż, na którym ukrzyżowano Chrystusa, został znaleziony w IV wieku przez królową Helenę. Krzyż został podzielony na części Jerozolimy i Konstantynopola, a następnie z każdej z nich zaczęto oddzielać kawałki, co rozprzestrzeniło się po całym świecie chrześcijańskim. Trzy fragmenty krzyża wraz z włócznią wiedeńską znajdują się od XI wieku w skarbcu Hofburga.

Fragment na zdjęciu obecny zawsze podczas koronacji Cesarza Rzymskiego.

Kołyska Jego Królewskiej Mości Rzymskiego Króla Napoleona II. Tytuł otrzymał już jako niemowlę. Mówi się, że chłopiec cierpiał na zaburzenia psychiczne i niespokojny sen, których przyczyną był orzeł siedzący na przodzie łóżka. Bardziej prawdopodobne są możliwe problemy psychiczne Napoleona II.

Do najciekawszych eksponatów należy gwóźdź, którym przybita została prawa ręka Jezusa do krzyża. Wewnątrz bański znajduje się także pieczęć św. Szczepana, czyli ucznia Jezusa, co potwierdza autentyczność relikwii. Święty Szczepan był pierwszym męczennikiem, który został ukamienowany za wiarę w Jezusa Chrystusa w roku 33.

Szabla należąca rzekomo do Karola Wielkiego, ale będąca 100 lat młodsze od korony, czyli mająca około 1000 lat.

Nazwa miecza ceremonialnego wzięła się prawdopodobnie stąd, że od XV w. nowo koronowana osoba posługiwała się nim podczas odprawiania ceremonii rycerskiej. Miecz ceremonialny, podobnie jak najważniejsze części cennych szat koronacyjnych, jest dziełem dworskich warsztatów królewskich (Nobiles Officinae) w Palermo, który powstał na koronację Fryderyka II.

Wyżej widać trzon i głowicę miecza świętego Mauritiusa.

Ponieważ pochodzenie tego miecza przypisywano św. Mauritiusowi, jest on również znany jako miecz maurytyjski. Papież wręczył miecz Świętemu Cesarzowi Rzymskiemu podczas jego koronacji jako znak światowej władzy, jaką otrzymał z ręki Boga. Podczas późniejszego odejścia z kościoła posiadacz miecza niósł go przed nowego cesarza końcem skierowanym do góry na znak światowej władzy i przemocy.

Insygnia po obalonym cesarzu Maksymilianie I Habsburgu, bracie Franciszka Józefa I.