Miasto i kurort we wschodniej Gruzji w wąwozie Borjomi, znana z wody mineralnej wykożystywanej już od czasów starożytnych.
Borjomi to urocze górskie uzdrowisko i nie mam na co narzekać, ale po tak renomowanym i uznanym ośrodku balneologicznym, gdzie swoje pałace miała rodzina carska, spodziewałem się więcej. Przecież wodę mineralną Borjomi zna cały świat, a słowo Cisowianka czy Kryniczanka nikomu nic nie mówi …
Nie będę się wymądrzał na temat gruzińskiego uzdrowiska, bo byliśmy tam przejazdem w drodze z Batumi do Mcchety i Tbilisi i spędziliśmy jedną noc, z prawosławnej Wielkiej Soboty na Wielkanoc. Już w Polsce okazało się że to, co sądziłem że jest słynnym carskim Parkiem Likani, było w rzeczywistości także słynnym i historycznym, Parkiem Centralnym.
Kto wypoczywa w Brojomi?
Wszyscy. Spotkaliśmy tam Rosjan, Polaków, Włochów ale także, podobnie jak w Batumi, mnóstwo turystów z ciepłych krajów: Arabów, Hindusów Turków i obywateli Izraela. Być może dlatego w samym mieście i na dojazdach do miasta, jest dużo reklam restauracji serwujących kuchnie Halal.
Borjomi to kurort balneologiczny i klimatyczny. W czasach Związku Radzieckiego miał status kurortu sowieckiego. Ze względu na cechy rzeźby i mikroklimatu w Borjomi wyróżnia się kilka obszarów, z których Likan, Fafa i Plateau wyróżniają się szczególnie korzystnymi warunkami do leczenia. Głównym środkiem leczniczym uzdrowiska jest woda mineralna, która służy do picia i zabiegów balneologicznych .
Inne czynniki lecznicze Borjomi to klimatoterapia, leczenie błotem i inne. Najlepszy czas na terapię klimatyczną to czerwiec-październik. Wskazania lecznicze: przewlekłe choroby przewodu pokarmowego, wątroby i dróg żółciowych, zaburzenia przemiany materii, niektóre choroby układu krążenia.
W okolicach miasta znajduje się Park Narodowy Borjomi-Kharagauli, który jest największym parkiem narodowym w Gruzji. Oferuje on malownicze krajobrazy, bogatą różnorodność biologiczną i szlaki turystyczne dla miłośników natury.
Turkusowy Dom Mirzy Rizy Khana
Dom Konsula Generalnego Iranu, zbudowany jako wiejski dom na Kaukazie w 1892 roku. Po śmierci konsula dom o wyjątkowej architekturze zamieniono na sanatorium. Od 2016 roku Firuza, odrestaurowana przez perskich specjalistów, stała się hotelem.
Ten pomnik dziedzictwa kulturowego jest mieszanką pseudomauretańskiej architektury irańskiej, gruzińskiej i europejskiej i odzwierciedla stosunki gruzińsko-perskie.
Sanatorium Firuza przypomina dom perskiego konsula przy ulicy Chonkadze w Tbilisi.
Stara rozlewnia wody Borzhomi
Stary budynek rozlewni wody mineralnej Borjomi został zbudowany w 1894 roku dekretem cesarza Mikołaja Romanowa.
Budynek znajduje się tuż przy głównym wejściu do parku. Tutaj pompowano i butelkowano wodę mineralną Borjomi, w szczytowym okresie do około 1200 butelek dziennie. W innym budynku butelki pakowano do pudełek, a następnie eksportowano na cały świat.
Budynek służył jako fabryka do 1954 roku, następnie wybudowano nową rozlewnię wody mineralnej w Charkhistskali, innej części miasta Borjomi, oddalonej zaledwie o kilometr. Od tego czasu oryginalna fabryka służyła jako centrum rozrywki i rekreacji, mieszcząc scenę, widownię i miejsca do siedzenia.
Kościół św. Mikołaja w Borjomi
Zabytek z XX wieku, znajduje się w centrum Borżomi, w parku nazwanym imieniem Kostawy. Świątynia ma krzyżową kopułę, z absydą we wschodnim ramieniu.
Siedziba Nowej Kawalerii w Borjomi
Zabytek architektury XIX wieku, na terenie parku imienia Merab Kostavy.
Budynek wzniesiono w 1880 roku w stylu pseudogotyckim według projektu Alberta Salzmana. Wraz z otaczającym go parkiem była letnią rezydencją cesarza rosyjskiego Mikołaja II. Budynek wzniesiony jest z kamienia naturalnego, cegły i drewna, elewacje obłożono blokami kamiennymi i okładzinami ceglanymi, a dekorację frontonów, gzymsów i balkonów zdobią rzeźbione drewniane ozdoby.
Budynek był kilkakrotnie przebudowywany. W okresie sowieckim w budynku mieściła się poliklinika, przychodnia chorób skórnych i wenerycznych.
Park Centralny Borjomi
Historia centralnego parku Borjomi sięga ponad 100 lat wstecz, a wodę mineralną odkryto i stosowano jeszcze przed założeniem parku.
W XVII-XVIII wieku w związku z wyludnieniem tych terenów zapomniano o wodach mineralnych, które ponownie odkryto na początku XIX w. W 1841 r. do Bordżomi przybył na leczenie gubernator Gołowin z chorą córką. Po wyzdrowieniu córki wydał dekret mający na celu zagospodarowania źródeł Borjomi. Później w utrzymanie parku zaangażował się książę koronny Michaił Romanow. W 1850 roku, według projektu niemieckiego inżyniera Moldengaura, w dolinie rzeki Borjomula, gdzie znajdowały się źródła wody mineralnej i łaźnie siarkowe, rozpoczęto budowę parku. Wybudowano budynki, tereny rekreacyjne, ogrody letnie i zimowe, mosty na rzece oraz posadzono unikalne gatunki drzew sprowadzone z różnych obszarów chronionych świata.
Park stopniowo zyskiwał wygląd akceptowalny dla przedstawicieli wyższych klas społecznych. Na terenie parku wybudowano rozlewnię wody mineralnej, która jest obecnie zabytkową i jednocześnie jedną z pierwszych elektrowni wodnych.
Jaskinia Prometeusza w Borjomi
Jaskinia Prometeusza została odkryta 15 lipca 1984 roku przez członków ekspedycji speleologicznej Instytutu Geograficznego im. Vakhushti Bagrationiego. Jest to ciekawa atrakcja turystyczna, którą co roku odwiedza 100 000 osób.
Całkowita długość Jaskini Prometeusza wynosi 2900 m.
Stara elektrownia wodna w Borjomi
Elektrownia Wodna Borjomi jest pierwszą elektrownią wodną w Imperium Rosyjskim. Została zbudowana na rzece Borjomuła. Elektrownia wodna została uruchomiona 15 stycznia 1899 r.
Dworzec kolejowy Borjomi
Budynek pochodzi z końca XIX i początku XX wieku, kiedy Borjomi było jednym z najpopularniejszych kurortów Imperium Rosyjskiego. Znana jest z bogato zdobionej fasady, drewnianych zdobień i dużych przeszkleń, które nadają jej elegancki wygląd.
Stacja obsługiwała słynną wąskotorową linię kolejową Borjomi-Bakuriani, której funkcjonowanie rozpoczęło się w 1902 roku.
