Norymberga

Lorenzkirche był kościołem farnym średniowiecznego centrum osadniczego w dawnej Norymberdze.
Budowę trójnawowej bazyliki rozpoczęto około 1250 roku, a późnogotycki chór halowy ukończono w 1477 roku.
Od czasu reformacji kościół Lorenz jest jednym z dwóch dużych protestanckich kościołów miejskich w Norymberdze, wraz z kościołem Sebalda, które należą do dekanatu norymberskiego Kościoła ewangelicko-luterańskiego w Bawarii. 
Lorenzkirche jest siedzibą dziekana miasta Norymbergi i tradycyjnie odbywa się w nim inauguracja nowo wybranego biskupa regionalnego.

Naloty na Norymbergę w święto św. Wawrzyńca, 2 stycznia, lutego i marca 1945 r. oraz ostateczne bitwy o miasto w kwietniu 1945 r. doprowadziły do poważnych zniszczeń kościoła, który po zakończeniu wojny zabezpieczono i odbudowano w 1949.

Zbudowany w 1491 roku, pierwotnie służył miastu cesarskiemu jako spichlerz, a później jako siedziba Unschlittamt.
Sklep wziął swoją nazwę od Unschlitt, czyli łoju, którego skup w latach 1562-1835 mieścił się na parterze i był jedynym takim miejscem w Nroymberdze. 
Wszyscy rzeźnicy musieli tu sprzedawać odpadowy tłuszcz. Do XIX wieku, produkt ten miał ogromne znaczenie jako surowiec do produkcji świec łojowych, mydła, smaru wagonowego i wosku do butów.

Rzymskokatolicki kościół parafialny Najświętszej Marii Panny, jeden z najważniejszych kościołów w Norymberdze, zbudowany za namową cesarza Karola w latach 1352-1362 jako kościół halowy.

Kościół wzniesiono na miejscu synagogi zniszczonej podczas pogromu w czasie zarazy 1349 r. Inicjatorem był cesarz Karol IV Parler, budowniczy praskiej katedry św. Wita, wielokrotnie wymieniany jako architekt, choć nie zostało to udowodnione. Ołtarze przy wejściu do chóru poświęcono w 1358 roku, a budowa trwała aż do lat sześćdziesiątych XIV wieku. Kaplica służyła później jako cesarska kaplica dworska i miejsce spotkań szlacheckiego towarzystwa książąt.

Zbudowany w 1396 roku, stoi na skraju rynku głównego, obok ratusza w Norymberdze. Piękna Fontanna ma około 19 metrów wysokości i ma kształt gotyckiej wieży kościelnej z ozdobnymi sterczynami.

Podczas drugiej wojny światowej Schöne Brunnen został pokryty betonową powłoką i bez szwanku przetrwał naloty na Norymbergę.

Heilig-Geist-Spital był największą miejską placówką opieki nad chorymi w mieście cesarskim. Szpital został częściowo zbudowany nad rzeką Pegnitz w 1339 roku. 
Został on podarowany jako infirmerię, która jak we wszystkich średniowiecznych miastach była poświęcona Duchowi Świętemu, przez Konrada Grossa, wówczas najbogatszego obywatela Norymbergi.
Szpital Świętego Ducha był początkowo placówką społeczną dla osób starszych i potrzebujących, ale zapewniał także ponad 100 łóżek dla chorych.