Miasto założone w XVII wieku, nazwane na cześć polskiego hetmana Stanisława Rewery Potockiego.
W latach 1772-1918 Stanisławów znajdował się w granicach Austro-Węgier, co wpłynęło na rozwój miasta. W okresie międzywojennym miasto wchodziło w skład II Rzeczypospolitej, a po II wojnie światowej stało się częścią Ukraińskiej SRR.
W czasie II wojny światowej miasto było opanowane przez Niemców, którzy dokonali masakry mieszkańców w lipcu 1941 roku. Po wojnie Stanisławów został przyłączony do Związku Radzieckiego, a w 1962 roku otrzymał nazwę Iwano-Frankiwsk na cześć ukraińskiego pisarza Iwana Franki.
Dzisiaj Iwano-Frankiwsk to ważne centrum kulturalne i naukowe na Ukrainie. W mieście znajdują się liczne zabytki, takie jak ratusz, cerkwie, katedra, muzea oraz zabytkowe kamienice i budynki mieszkalne. Miasto jest także ważnym węzłem komunikacyjnym na zachodniej Ukrainie i posiada połączenia kolejowe i drogowe z innymi ważnymi miastami regionu.
Ratusz w Stanisławowie
Czterokrotnie niszczony przez pożar, przebudowany w latach 1929-1932, w okresie II Rzeczypospolitej w stylu konstruktywistycznym. Obecny, czteroramienny o wielkiej bryle, to prawdziwie udana budowla swej epoki, czyli modernizmu lat 30. XX wieku.
Autorem projektu oraz kierownikiem budowy zakończonej w roku 1932 był architekt miejski Stanisławowa, inż. Stanisław Trela. Na wszystkich kątach czwartego piętra były ustawione brązowe orły.
Kolegiata w Iwano-Frankiwsku
Kościół pw. NMP zbudowany w latach 1672-1703 a rozbudowany po 1737 r.
Po II wojnie światowej znajdowały się tutaj magazyny, warsztaty stolarskie i ślusarskie, od 1979 r. muzeum sztuki - głównie malarstwo sakralne.
W powieści Pan Wołodyjowski miało tu miejsce nabożeństwo żałobne po śmierci Michała Wołodyjowskiego.
